AGRESIÓN.9

Φ




a sección áurea foi despois, pero antes, incluso moito antes, moitísimo antes, foi a sección feminina coa canastilla e o feixe de frechas dun vermello intenso e un xugo que en nada parecía o noso xugo, o xugo que nos uncía ás nosa vacas e ó carro ou ó arado de ferro pesado e cruel coma unha lección de logaritmos para un neno sen ánimo de lucro.




queridísima chus pato, reler é constatar que non sempre te entendo ou que quixera estar seguro de entenderte porque no fondo sei que todo o que escribo apareceu algo máis tarde neses teus libros que ti escribiras antes.




ray lamontagne ou paquita la del barrio…




define biolencia (podería servir un debuxo, un trazo cun dedo nas areas molladas desa praia discontínua e con flocos de lá que marca o contorno das nosas humidades). todo vale, todo vale para definir esa cor de flor de cardo do teu sexo oferente e inabarcable.

AGRESIÓN.8

ray lamontagne.




que será daquel baixo infame na rúa jazmines, daquel baixo que era o espazo-tempo que separaba o inferno do purgatorio e donde, teño que dicilo, houbo instantes de felicidade, de miserable felicidade?




a miña tuberculose. as biopsias. o cancro de paco (oito horas nun quirófano para morrer oito meses despois). de que nos servía tanta poesía naqueles tempos duros de ametralladora, de tirados ó monte da máis inconsciente resistencia? alí foi a fractura, o abismo ingrávido e viscoso que me deixou esta mirada de molusco, estes ollos de terra e cemiterio.




o teclado e a disposición das letras: que criterios de orde e desconcerto foron os aplicados para deixar o 'a' nunha beira e o 'h' tan mudo no centro mesmo, nesa liña imaxinaria que pasa por greenwich e que determina a hora e o día no que che dixen por vez primeira pero non única que te quería?




ray lamontagne.




define biolencia.




saltar dun magritte a un roland barthes sen solución de continuidade e caer nos teus brazos: esa podería ser case a historia da miña vida de non prestarlle atención a tantas outras cousas que…




define suicidio.




define abrazo.




…un meridiano é libro de horas, misal de misa seca. un meridiano é unha derrota imposible polo mar das ausencias (o único mar, o mar da morte e dos fondos de cinza dun gris atroz e atormentado).

(II) AGRESIÓN.7

o peso brutal do meu propio cadáver mentres camiño entre tanta ignorancia, entre tanta ausencia de palabras para describir o mundo, para equilibrar o balance e o balanceo (que vals máis desastrado vou danzando!).




define biolencia… define biolencia, meu amor, como se meteras unha ortiga entre as páxinas do libro de familia e se producira o milagre máis obsceno e inimaxinable.




os meus ollos crueis non deixan de ver naturezas mortas alá por onde pasan, espantos na mirada.




que se nos perde na casa de poe? que se nos perde en nova york? que se nos perde na nosa propia casa enferma e deforme, na nosa casa chea de pequenos sacrificios? que se nos perde nos magritte?

AGRESIÓN.7

no ano 1965 magritte viaxou a nova york e alí quixo visitar a casa de poe. pero esto non é unha pipa, meu amor. apenas un paxaro parecido a un corvo, un paxaro negro derredor da torre de narla (o pan de friol agardando pola súa misa: corpo dun cristo amarelo coma eses lirios que tanto me irritan).




xa sei que todo está escrito, que escribir é un acto obsceno e inútil e que non teño nin unha triste pistola que levar á boca.




existe un merlo que cada mañá canta a súa particular melodía para min sen el sabelo. entre tanto subsista ese imperceptible fío de esperanza teremos unha razón para soportar tantísima dor (enténdeme, meu amor, non teño outro xeito de dicircho, de dicirmo). aquí metido, aquí a medio enterrar nestes versos (que versos?) preñados de chatarra, neste libro apócrifo de chus pato que algún día asinarei co meu sangue vulgar e transparente coma nunha novela de aventuras na que uns nenos embarcan cara ó mapa dunha illa sen nome rodeada de sal e de inmundicias.

SEGUNDA REGRESIÓN

AGRESIÓN.6

unha cadela de frade deambula polo chan da cociña e leva un rumbo que mesmo permite deducir un plan predeterminado de viaxe se non fora porque ó pousarlle o meu pé enriba un case imperceptible crash lle puxo punto e final á súa aventura.




dous corpos impactan sen recato no medio e medio dos restos dunha vella alvariza chea de follas secas. o sexo é unha ruleta rusa e todo xogo produce adición e, por suposto, incalculables desgracias. sen embargo nada detén esa boca que roe os codesos ardentes das túas entrañas.




falei da fotografía? si, claro, eu falo sempre da fotografía; da fotografía como azar, como proxecto escrupulosamente predisposto para atrapar o efémero (non hai outra maneira). pero non resulta fácil andar coa cámara a costas disparando unha e outra vez nos cemiterios (naturezas mortas, meu amor, absolutamente mortas e, sen embargo…).




o amarelo dos lirios irrita. irrítame sen poder explicar a causa.




auschwitz é o nome dunha flor, dun cardo que se eleva coa súa violácea cor no medio e medio das estradas (peter huchel que estás nos ceos), os teus ollos son flores de cardo mirando para auschwitz coma se dun verso (que poucos versos se necesitan para tocar na ferida!) se tratara, coma se dun verso de chus pato se tratara, un verso coa palabra birkenau, un verso vestido de cardo, un descarnado cardo ou verso no que morrer de sede abrasado polos teus ollos asustados, aterrados.




condenado a escribir constantemente o mesmo poema un xa desmedido poema que finalmente non dirá nada senon só a aspiración a dicir nada, ese ourobouros de palabras malditas.



imposible pensar en otra cosa. impensable.

(II) AGRESIÓN.5

(non creas que me esquecín de ti, queridísima chus pato, son así de paranoico ou de túzaro e, de feito, hoxe comprei nínive e non dou atopado m-talá e moito me fode porque é -debe ser- pedra angular e non me abonda charentón nin a ponte das poldras nin heloísa…).




…se poidera saber os nomes! digo todos os nomes, os nomes de cada cousa, de cada ser vivo vexetal ou animal, pero tamén de cada pedra, de cada xeografía e, si, tamén, de cada estrela. un vive buscando os nomes, permanentemente vai detrás deles, sempre á caza, depredando coma un louco coas poutas dun blake e os ollos desquiciados do saturno de goya.




as grallas, meu amor, voan todas derredor da torre de san paio de narla e, a pesar dos anos, a pesar de tanto tempo, as grallas semellan seguir sendo as mesmas e nós somos sempre outros. (unha torre resulta case imprescindible no medio dun poema).



ben sei que non soportas esas dalias amarelas que eu plantei á beira do camiño. flores tuberculosas.

AGRESIÓN.5

brandindo unha anacrónica alabarda preséntaste ante min coroada de anises e cicutas ou acaso non exista diferencia.




sete semanas de baños de asento en auga de ruda e quen sabe xa onde se pode apañar ruda coma naqueles tempos nos que as plantas tiñan cadanseu nome na mirada da xente e a man ía sen esforzo directamente ós seus talos!




a carón do cemiterio permanecen os restos marmóreos dun cristo apeado bruscamente do crucifixo e semella estar facendo un paso de baile se non fora porque os seus pés descansan separados do resto do corpo nun pequeno saínte do receptáculo para as flores onde o deixaron metido probablemente para unha imposible reparación (a resurrección non existe, parece querer dicirnos).




as historias de amor poden morrer de repente entre a facturación da equipaxe e a hora de embarque: velaí o perigo dos aeroportos.

AGRESIÓN.4

o poder da fotografía, si; da imaxe, pero sobre todo da fotografía. unha cámara interpoñéndose entre unha paisaxe e unha mirada (encadrar, manipular co zoom, etc.)…




taxidermista: desecar un pedazo da realidade nunha mensaxe de datos cifrados para ser traducida cun software equis nunha pantalla dun pc ou dun portátil a unha hora impredecible dun almanaque (un almanaque contén reloxos dalinianos deitados sobre os nomes dos días e das noites). si, definir biolencia. biolencia con b, con b de balicia, de bigo, de bentre de silencio.




heriberto bens é chus pato cun xiro de 180° (pero xa dixen que eu son de letras e heriberto bens e chus pato son de ciencias, políticas, si, pero sempre ciencias). os nomes remiten ó antigo testamento ou, cando menos, a un testamento antigo (¿me estás oyendo inútil?).




toda a poesía nunha casete de paquita la del barrio, queridísima chus pato, a non materia atrancando o universo coma se do centro mesmo de bagdad se tratara e un coche bomba… unha actriz dicindo: define biolencia.




a dentadura do proletariado. si, digo ben (escribo o que pretendo): dentadura. roer a realidade, meterlle o dente e facer a revolución en directo no luar, no único luar que pervive en balicia, no luar de gayoso.




…son cardos en flor, pero non sei que tipo de cardo, que tipo de flor. os teus ollos, son cardos en flor os teus ollos mirando lamentablemente.




afirmar que o tempo sempre pon as cousas no seu sitio é aceptar o inaceptable. todo está no seu sitio, esa é a nosa desgraza. en todo caso podemos aceptar que a destempo concedemos méritos ou deméritos que nunca poden ter carácter retroactivo. parches nas conciencias, bálsamos na perspectiva. o mito da ave fénix permite facer voar a imaxinación, non é pouco, tampouco é gran cousa, apenas unha flor de cardo, unha mirada crabuñada e fina coma o instante exacto que divide en dúas partes iguais o día e a noite un mes de marzo calquera nun hemisferio calquera.

PRIMEIRA REGRESIÓN

(II) AGRESIÓN.3

que fas cando nunha aula che preguntan o significado de rupícola e tes que dicir non sabe non contesta? a fin de contas que sabemos? tanto ten non saber o que significa rupícola como sabelo (me estás oyendo inútil?).




que fas cando nunha aula non che preguntan nada? ti falas de corpos escuálidos e de mirada baleira, de corpos que prologan un incendio e non hai quen pregunte, ninguén pregunta.




non hai peor poeta que o que vive nas aulas, sen embargo hai que ser poeta para vivir nas aulas e, por suposto, moi bo ou moi mal poeta para morrer nas aulas. unha aula sen poeta transfórmase en territorio árido no que non existen sombras, n-o-n-e-x-i-s-t-e-n-s-o-m-b-r-a-s, non, non existen sombras. que sombras pode producir a vexetación rupícola na alma, na alma burda e atrofiada do poeta ausente?




sete trompetistas para unha apocalipse… sete trompetistas exceden calquera brass band, calquera mariachi.

AGRESIÓN.3

neste mesmo instante estáse cometendo un crime nalgún lugar do mapa, nalgún lugar dalgún mapa. dende que iniciei este parágrafo (xa non quedan case versos) probablemente van ducias de crimes cometidos. un asasino cégase coa cor do sangue e ensáñase coa súa víctima. o asasino era un cidadán aparentemente normal, afable cos seus veciños, ben visto no seu traballo, etc. como se sabe cando cometer o primeiro crime, o primeiro asasinato?




pois si, unha voz de muller pregunta pola definición de biolencia e aí arranca unha barroca e extraordinaria historia. …todas as historias son, sen dúbida, extraordinarias, por eso esa tamén, por eso tamén.




coma nunha canción de paquita la del barrio acompañada polo guitarrón e o inequívoco son das trompetas do apocalipse. querida chus pato (dous puntos), e se fora esa toda a poesía? pero non, non te preocupes, non quero atreverme a tanto, ou, supoñendo que quixera, que importancia podería ter? querida chus pato, ti que lle dedicas libros a heriberto bens, ti que ben dis como medran os bosques sobre as cidades arrasadas (xúroche que bagdad é un lugar común e non un plaxio, desgraciadamente). querida chus pato, toda a poesía de heriberto bens nunha canción de paquita la del barrio…

AGRESIÓN.2

chupitos de penalti. ceas de fin de curso nas que os chupitos de penalti e o balbordo musical tipo dance cutre ou dance a secas se impón entre as luces intermitentes que fan cambiar o espectáculo visual dun antro calquera a unha hora calquera dunha noite calquera dun final de curso calquera.




a adolescencia sempre foi ó fin e ó cabo un chupito de penalti.




peter handke nunha ruinosa abadía recibindo a un don juan en decadencia e, por outro lado, fora ou non fora peter handke senon o narrador, un narrador, un narrador que gosta de cociñar con paciencia e cariño e que relata minuciosamente cada acontecemento que o entorno natural lle ofrece: árbores, esas herbas que a min me fan un salvaxe e que a el (ó narrador, a peter handke se é o caso e, en última instancia sempre é o caso) lle dan prestancia e cultura, flores (espuelas de caballero que eu non sei traducir mentalmente en imaxes e que non quero ir á rede para destrozar cos datos precisos a miña fantasía)…




a voz dunha muller cantando, cantándome… as voces das mulleres son o espectáculo máis fermoso de cada primavera. as voces. onde se perden todas esas voces que un día surcaron as nosas vidas para facelas necesarias, para xustificalas? onde van esas voces, esas voces de muller?




atentado con coche bomba no centro de bagdad. gañará a liga o madrid ou o barça? o que domine o centro levará o gato á auga… gato escaldado… a sabedoría popular ten moito de felina. pero quen carallo pode ter un coche en bagdad a estas alturas do desastre? …o prezo dos seguros en bagdad, velaí un tema para poñer os pelos de punta (índice dow jones para que jaimito faga un pareado ou adosados a moreas: servicio de grúa, danos a terceiros, a todo risco, etc.).




calcular canto tempo tarda un obús de última xeración en percorrer a distancia que separa bagdad de damasco se no meridiano de greenwich son as 00:00 horas de calquera día de calquera mes (excepto ramadán). non son precisos máis datos porque se trata, obviamente, dun problema meramente filosófico e non matemático, ou, con certa precisión, metafísico e non lóxico, pero si loxístico, ou sexa, absurdamente lírico e por tanto oposto per se a toda xeometría euclidiana (cando menos).

(II) AGRESIÓN.1

define biolencia… así a actriz. pero é falso, non foi exactamente así, non. debo confesar que o b desta miña biolencia non… ou si, ou se cadra si, se cadra foi precisamente esa actriz a que me indicou o b. a similitude e a diferencia entre o b e o q: un xiro de 180° (creo: son
de letras, claro que o b e o q son letras…).




querida chus pato, sabes ti se a actriz que dicía ‘define biolencia’… o nome, o seu nome (esas herbas, eses miles de herbas)?

AGRESIÓN.1

‘define biolencia’, dille (di) a actriz metida no seu papel que é o papel dunha actriz…




chus pato cun seu poema no abcd dun sábado calquera (non quero comprobar en cal) do mes de maio e, tan chus pato coma sempre, falando (escribindo) sobre o que escribe chus pato e metendo (meténdose en: pero non é posible) auschwitz tal vez birkenau.




camiñar. camiñar polas corredoiras que aínda quedan sen asfaltar e ir vendo como a natureza rebentou, como son miles as herbas, das que non sei o nome, que me fan a min salvaxe… pero aí están tamén os estalotes poñendo esa cor de alivio, os bieiteiros coa súa absoluta e impresionante floración dun branco de exactas harmonías, os aligustres cos seus pequenos e tamén brancos acios floridos, as abrótegas remitindo á infancia, remitíndome a min á miña infancia e, querida e sen embargo descoñecida chus pato, a esa palabra castelá que tanto me chamou a atención cando na miña adolescencia lin seguramente sen entender moi ben ‘el extranjero’ de camus: asfódelo (un camus, por certo, co que bato nunha cita que del fai no libro que teño estes días entre mans, unha recopilación de ensaios de virilio, en fin, algo anecdótico aquí e agora, ou non).




sempre me queda a inseguridade de ter comezado polo principio. como se pode saber que cando un comeza o fai por onde hai que comezar, digamos, por exemplo, un poemario? como sabe chus pato por onde debe iniciar un poemario ou, máis simple: un poema; como saber cal é o primeiro verso (xa non existen apenas versos) dun poema?

OEUV

Un ovo pode ser perfectamente un punto de partida. Da derradeira etapa da viaxe xa sabemos.

Entre ambos momentos queda trazar o segmento (trazármonos).

Así (con esta escandalosa biolencia).